Aquacultuur wordt terecht beschouwd als een van de belangrijkste sectoren voor onze voedselvoorziening. Het is niet alleen een sector die veel efficiënter eiwitten produceert dan om het even welke kweekindustrie voor dieren op het land. Gezien de wereldwijde consumptie van vis al 40 jaar een sterk opwaartse trend kent, hebben kwekers van vis en schelpdieren hun oogsten overal ook dramatisch verhoogd gedurende de afgelopen decennia. Op die manier verlichten ze de eisen aan de wildvisserij, waarvan de meeste spelers nu al hun maxima inzake duurzame oogst hebben bereikt.

Volgens de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO) wordt momenteel ongeveer 156 miljoen ton vis door de wereldbevolking geconsumeerd. 52% daarvan is afkomstig van de aquacultuur. De FAO schat dat de totale verkoopwaarde van de huidige toevoer van aquacultuur meer dan 260 miljard dollar bedraagt. Men verwacht bovendien een nog veel grotere vraag gezien de snelgroeiende bevolking. Geschat wordt dat de aquacultuur tegen 2030 62% van de vis die we eten zal vertegenwoordigen. Dat is nog eens een extra 44 miljoen ton producten.

Mainstreaming van nieuwe technologie

Om die essentiële bijdrage aan de wereldwijde voedselzekerheid te kunnen waarmaken, en tegelijk geen onduurzame lasten op de planeet te leggen, heeft de sector de productieniveaus actief opgedreven door een beroep te doen op nieuwe technologieën. Deze innovaties worden overal in de waardeketen toegepast, van nieuwe voederingrediënten tot geavanceerde traceerbaarheidsplatforms.

Het is de beleggers niet ontgaan dat aquacultuur een levensvatbare manier is om aan onze toekomstige voedselbehoeften te voldoen en dat die zeker ook een groeiend aandeel in de internationale handel in visgrondstoffen voor menselijke consumptie zal vertegenwoordigen. Deze grote belangstelling heeft er bijvoorbeeld toe geleid dat er tal van nieuwe on- en offshorebedrijven, die miljoenen dollars vertegenwoordigen, zijn toegetreden tot een al divers aquacultuurlandschap. Ook de hoeveelheden vis die de consument ter beschikking heeft, zijn toegenomen. En er zit nog veel meer in de pijplijn.

Consumentenvertrouwen

Ook met de toenemende betrokkenheid van het grote publiek inzake duurzaamheid, vooral met betrekking tot het voedsel dat wordt gegeten, is aquacultuur snel populair aan het worden bij nieuwe generaties consumenten. Ongeacht of hun vis via een vissersboot of van een kwekerij komt, deze consumenten willen precies weten wat ze eten. En vooral dat het zeker is wat het beweert te zijn, dat het veilig is om te consumeren, en dat er geen sociale of ecologische risico’s zijn genomen om de vis op hun tafel te krijgen.

Consumenten stellen niet alleen veel meer vragen. Meer en meer mensen willen ook hun inname van rood vlees verminderen. Het eten van meer vis, inclusief alle inherente gezondheidsvoordelen, wordt steeds meer beschouwd als een essentiële manier om dit doel te bereiken.

Geloofwaardigheid die aan de trends beantwoordt

Omdat jongere generaties minder van wilde vis houden dan oudere consumentengroepen en zij zich meer zorgen maken over voedselproductiemethoden, biedt het vermogen van de aquacultuur om vis en zeevruchten te produceren met een minimale impact op het milieu, de mogelijkheid om nieuwe segmenten van consumenten te bereiken die vaker vis en zeevruchten eten. Het is ook een manier om voedsel te produceren dat consumenten ook echt willen eten. En vooral met onshore landbouwsystemen is er ruimte om behoorlijke hoeveelheden lokaal geproduceerde vis toe te voegen aan tal van markten.

Door de relevantie van de consument in stand te houden, geleidelijk nieuwe technologieën en innovaties in te voeren naarmate deze beschikbaar zijn, en tegelijkertijd duurzaamheid aan te tonen, is het overduidelijk dat aquacultuur de komende jaren en decennia een nog belangrijkere bijdrage zal leveren aan onze voeding en aan de bredere viseconomie.