Overheden proberen al vele jaren de bevissing te controleren met een reeks regulerende maatregelen. Deze mechanismen moeten de duurzaamheid van het visbestand en de visserijen op lange termijn verzekeren en de vissers en veel rechtstreeks verwante sectoren aan het werk houden.

Een van de meest toegepaste en doeltreffende instrumenten in deze context zijn de visserijquota’s. De bevoegde regulatoren bepalen hierbij een specifieke totale toegestane vangst (TAC). Deze wordt meestal in tonnages en binnen een bepaalde tijdsspanne uitgedrukt. TAC’s zijn meestal gebaseerd op het meest recent beschikbare wetenschappelijke advies.

Bepaalde onderdelen van de TAC’s, de ‘quota-aandelen’, worden vervolgens meestal toegewezen aan individuele ondernemingen. In veel gevallen kunnen deze quota-aandelen ook verhandeld en geleaset worden.

Naar schatting hebben ongeveer 250 grote visserijen wereldwijd momenteel bepaalde quota-/TAC-systemen aangenomen.

BEHEER IN DE EU & DE VS

In het kader van het Gemeenschappelijk Visserijbeleid (GVB) van de Europese Unie (EU) bepaalt de Raad van ministers van Visserij jaarlijks de TAC’s. Voor diepzeevangsten gebeurt dat om de twee jaar. De TAC’s worden op hun beurt verdeeld tussen de lidstaten in de vorm van nationale quota’s die zich baseren op het toewijzingspercentage dat per land bepaald werd (of de relatieve stabiliteitssleutel). Voor elk bestand bestaat een andere toewijzing. Toch mogen EU-landen onderling quota’s uitwisselen.

Elke lidstaat is verplicht transparante en objectieve criteria te gebruiken bij de verdeling van de nationale quota’s onder de vissers. Ze moeten er ook op toezien dat de quota’s niet overbevist worden op hun terrein en dat de bevissing stopt wanneer alle beschikbare quota’s van een soort zijn leeggevist.

In de Verenigde Staten is de belangrijkste wet die het visserijbeheer in federale wateren regelt de Magnuson-Stevens Fishery Conservation and Management Act (MFCMA), ook wel de Magnuson-Stevens Act genoemd, naar Warren G Magnuson en Ted Stevens, voormalige senatoren van respectievelijk de staten Washington en Alaska.

Onder de MFCMA bestaan acht Regionale raden voor visserijbeheer (RFMC) belast met de voorbereiding van de Plannen voor visserijbeheer (FMP’s) – plannen voor de visserijen die een beheer nodig hebben binnen hun bevoegdheidsgebied. Zo worden ook beperkingen gesteld aan de hoeveelheid die opgehaald kan worden, het aantal vissers dat actief kan zijn in een visserij en waar, wanneer en hoe de vis kan worden gevangen.

Net zoals in Europa zijn deze beperkingen gebaseerd op limieten die bepaald worden door wetenschappers, zodat het visbestand gezond blijft.

VOORDELEN OP LANGE TERMIJN

Als belangrijke leverancier van diepvriesvoedsel slaat Pittman Seafoods aanzienlijke hoeveelheden wilde vissoorten in uit 27 van de ‘grootste visserijgebieden’ die internationaal werden bepaald door de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO). Bijna al deze soorten vallen onder een bepaalde vorm van het quotasysteem.

Veel van onze Alaska pollak (Theragra chalcogramma) – ons belangrijkste product wat betreft volume – wordt gevangen in zone 61 (noordwestelijke Grote Oceaan) en zone 67 (noordoostelijke Grote Oceaan). Men verwacht dat de bevissing van de Alaska pollak – de grootste enkelvoudige bron van witvis wereldwijd – in 2015 verder zal stijgen tot 3385 miljoen metrische ton (tegenover 3256 miljoen in 2014). In de VS en Canada verwacht men dat de vangst van pollak in 2015 de kaap van 1,48 metrische ton zal bereiken (1,43 miljoen in 2014). De groei van de pollakvangst in Rusland wordt dan weer geschat op 1,62 miljoen metrische ton in 2015. Japan blijft stabiel met 230.000 metrische ton.

Deze en andere visserijen hebben bewezen dat indien de visserij-inspanning correct wordt gecontroleerd aan de hand van sterke en op wetenschap gebaseerde quotasystemen, de commerciële visbestanden in het wild kunnen floreren, dat vissers hun beroep duurzaam kunnen uitvoeren en dat de eindklant kan blijven genieten van duurzame vis van topkwaliteit.